လူတိုင္း လူတိုင္း ေမြးလာၿပီးရင္ မေသတဲ့လူ မရွိပါဘူး။
ဘာလို႔ ေသရတာလဲလို႔ေမးရင္ ေက်ာက္ကပ္ေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏွလံုးေၾကာင့္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ေသတဲ့ဓာတ္ကိုက ပါလာလို႔ပါပဲ။
အဲဒီ ေသတဲ့ဓာတ္ကို မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ ဉာဏ္နဲ႔ ျမင္ရင္ ေသမင္းဆိုတာ အခြ်န္အတက္ေတြနဲ႔ ေသမင္း မဟုတ္ဘူး၊ ဉာဏ္အသိနဲ႔ ျမင္ရတဲ့ေသမင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ေသမင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ သိစရာေတြကို ငါးမ်ိဳး ေဟာခဲ့တာပါ။
ေသတဲ့ဓာတ္ေတြ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။
အေဖေတြ၊ အေမေတြ ကိုယ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ေသတဲ့ဓာတ္ေတြ ကိုယ့္ကို အေမြေပးခဲ့တာပါ။ ဒီသေဘာကို အသိဉာဏ္နဲ႔ ျမင္ရပါမယ္။
တစ္ေယာက္မႂကြင္း ခပင္းဥႆံု အလံုးစံုကုန္ေသာ သတၱဝါ အေပါင္တို႔သည္ ဆိုက္ေရာက္လာသည့္ အခါမေရြး၊ ဤယေန႔၌ေသာ္လည္းေကာင္း၊ နံနက္မိုးေသာက္ အလင္းေရာက္လာ နက္ျဖန္ခါ၌ေသာ္လည္းေကာင္း ေသရမည္ကို ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္မဆို အဘယ္ပုဂၢိဳလ္သည္ ဉာဏ္ျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္ႏိႈင္းခ်ိန္လတ္၍ တပ္အပ္ေသခ်ာ ဘယ္မွာ သိႏိုင္ပါအံ့နည္း။
သတၱဝါတိုင္း သတၱဝါတိုင္း ေသမွာပါ။
ေသမင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မသိတာ ငါးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
(၁)ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေသမယ္ မသိပါဘူး။
(၂)ဘယ္ေနရာမွာ ေသမယ္ မသိပါဘူး။
(၃)ဘယ္ေန႔မွာ ေသမယ္ မသိပါဘူး။
(၄)ဘယ္ေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္ မသိပါဘူး။
(၅)ေသၿပီးရင္ ဘယ္ေရာက္မယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။
ဒါ ေသမင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ မသိႏိုင္တဲ့ သဘာဝ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေရာဂါႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ တျခားဟာနဲ႔ ေသခ်င္ ေသမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ေနေပမယ့္ ဒီမွာ ေသခ်င္မွ ေသတာ၊ တျခားအရပ္မွာ ေသခ်င္ ေသတာပါပဲ။
ဘယ္ေန႔ ေသမွာလဲ မသိဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ ေသမွာလဲ မသိပါဘူး။ ဘယ္အခ်ိန္ ေသမွာလဲ မသိဘူး၊ ဘယ္ေရာဂါနဲ႔ ေသမယ္လဲ မသိဘူး။ ေသၿပီးရင္ ဘယ္ေရာက္မယ္ ဆိုတာလည္း မသိပါဘူး။
ေသမင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မသိတာ ငါးမ်ိဳး ရွိေပမယ့္ သိတာေတာ့ တစ္မ်ိဳးတည္းပဲ ရွိပါတယ္။
အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ ေသမွာက ေသခ်ာတယ္။
ေဟာတဲ့သူလည္း ေသမွာပဲ။
တရားနာတဲ့သူလည္း ေသမွာပဲ။
ေရးတဲ့သူေရာ ဖတ္တဲ့သူေတြပါ ေသမွာပါပဲ။
နမိတ္ မရွိ နမာမရွိ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသမွာက ေသခ်ာပါတယ္။
ဘယ္လို ေသမွာလဲ၊ ငါးမ်ိဳးကို မသိေပမယ့္ ေသမွာ တစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ သိပါတယ္။
သိတဲ့ ေသမွာကို ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ မသိတဲ့ဟာကို လိုက္ဂ႐ုစိုက္ေနေတာ့ ပင္ပန္းေနတာေပါ့။
သတၱဝါတိုင္း သတၱဝါတိုင္း မေသဘူးဆိုတာ မရွိပါဘူး။ သတၱဝါတိုင္း ေသၾကပါတယ္။
အသက္ျဖစ္လာရင္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီလိုပဲ ေသၾကရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးလည္း ပရိနိဗၺာန္စံဝင္ရပါတယ္။
ဓမၼဒူတ ေဒါက္တာ အရွင္ေဆကိႏၵ (အ႐ံႈးထဲကအျမတ္)
No comments:
Post a Comment